Al twee jaar zit deze blogpost in mijn hoofd maar tot nu toe is hij nog nooit op papier geraakt zoals ze dat zeggen.
Wie mij kent, kent dit verhaal. Waarom het dan nog neer schrijven?
Omdat ik op dit moment in mijn leven misschien meer dan ooit de mensen mis, misschien omdat het gisteren Moederdag was, misschien omdat het morgen drie jaar geleden is en misschien omdat het tijd is om het los te laten en het een plaats te geven.
Acht jaar geleden werd je ziek. Wat begon met een appendicitis eindige in een strijd van vijf jaar tegen darmkanker. Vijf jaar van over en weer geslinger van hoop naar verdriet. Tot meer dan drie jaar geleden een week voor mijn verjaardag je belde om te zeggen dat de strijd gestreden was en ze niets meer konden doen. Nog een paar weken tot een paar maand gaven ze je nog. Nog elk jaar rond mijn verjaardag loop ik lastig rond. Onbewust meestal, tot het mij opvalt dat ik niet te genieten ben en dan komt alles weer boven. Op 10 mei ben je dan gestorven. Mijn papa, mijn papa die leefde voor de kleine dingen. Die genoot van zijn weekends in de ardennen, van te vissen, van te wandelen met zijn hond en vooral van tijd door te brengen met zijn kleinkinderen.
Dit moment staat in mijn geheugen gegriefd voor altijd.
Onze Nick die geen warme frietjes wou eten ging naast jou zitten en jij moest blazen. Zo hebben jullie samen heel het pakje van de eerste tot de laatste friet koud geblazen.
Je begrafenis heb je zelf geregeld, de teksten, de
muziek en je afscheidsbrief.
Die eindigde met Leef en durf loslaten!
Iets wat ik probeer maar dat ho zo moeilijk is. Soms zou ik zo graag jou relaxtheid hebben maar ik heb andere dingen mee gekregen van jou. Mijn liefde voor Sify, mijn liefde voor boeken en mijn liefde voor muziek.
Drie maand later was je niet meer alleen daarboven maar is bompa je komen vergezellen.
Hij was ook allang niet zo goed en alsof hij het voelde is hij na jou dood heel rap bergaf gegaan.
Onze bompa die met al zijn kleinkinderen vanachter in de witte Lada samen met marain elke zaterdag naar de zoete waters reed. Om rijstpap te gaan halen, om te spelen en frietjes te eten.
Bompa die altijd de restjes van de klein kinderen kreeg en verder heel stil in zijne zetel zat.
Bompa die mij en mijn zus jaren over en weer naar school in Bertem heeft gebracht en zonder morren ons overal naar toe reed.
Bompa die samen met marain jaren voor mij en mijn zus heeft gezorgd.
Mijn liefde voor eten komt waarschijnlijk van hem en ook het stil zijn.
Als je dan denkt ok nu is het genoeg geweest met afscheid nemen krijg je zes maand later te horen dat je moeder hervallen is van borstkanker en dat het terminaal is.
De relatie met mijn mama is altijd heel moeilijk gelopen eentje van aantrekken en afstoten.
Dit liedje heb je vroeger grijs gedraaid en is me altijd bijgebleven.
Met heel veel gemengde gevoelens heb ik die periode beleefd.
Veel herinneringen goede en kwade kwamen boven.
Als je een moeilijke relatie hebt met een van je ouders wil je zeker zijn dat je er niet op lijkt. In die periode en ook in de periode die ik nu meemaak moet ik eerlijk toegeven dat ik veel meer op je lijk dan dat ik dacht.
Je hebt mij je creativiteit gegeven, je liefde om bij te leren, om steeds nieuwe dingen te proberen en te ontdekken. De chaos in mijn hoofd komt ook van jou.
Is het omdat het zo kort opeen was dat ik het moeilijk heb om het los te laten, is het omdat het proces van afscheid nemen bij zowel mijn papa als mama door externe factoren bemoeilijkt werd. Ik weet het niet. Ik weet wel dat het tijd wordt om het wat los te laten en ik hoop dat er over schrijven helpt.
Liefs Katrien!
