Hoi iedereen,
Ik was er even tussenuit, ik heb namelijk een operatie ondergaan : een gastric bypass ofte maagverkleining. De details ga ik jullie besparen maar voor degenen die niet weten wat dat is, het is een operatie met de bedoeling om te vermageren.
Het is een hele lange weg geweest om tot deze beslissing te komen : al vanaf mijn puberteit heb ik last van overgewicht, ik ben tot nu toe al zeker 4 keer naar een diëtiste geweest en probeerde al meerdere keren op eigen wilskracht om te vermageren, telkens met het alom gekende jojo-effect tot gevolg. Het is dus niet dat ik al niet geprobeerd heb om zonder operatie te vermageren!
Het is ook helemaal geen makkelijke beslissing geweest en de week voor dag X is er zelfs de gedachte geweest om alles af te blazen want het blijft een operatie natuurlijk. Wat mij ook deed twijfelen toen was de reactie van sommige mensen ala "Ik ken iemand die erin is gebleven". Ja, dat helpt je natuurlijk ook niet verder. Er was ook nog andere commentaar en telkens dacht ik "jij hebt wel makkelijk praten als je niet in mijn schoenen staat".
Ik ga de commentaren eens op een rij zetten :
Aanvaard jezelf zoals je bent!
Wel, een zestal jaar geleden ben ik zeker drie jaar stabiel geweest. Na zoveel jaren een hele verademing. Ik was nog niet mager (volgens mijn vorige huisarts eigenlijk nog altijd te dik), had maatje 42/44 maar zelf vond ik het zalig. Je voelt je goed in je vel en je straalt dat uit! Kleren kopen die je goed passen en patronen niet hoeven aan te passen alvorens zelf een kledingstuk te kunnen maken. Ik lette op mijn eten maar overdreef niet. Tot ik drie jaar geleden èèn week voor mijn verjaardag het slechte nieuws kreeg dat mijn papa uitbehandeld was voor darmkanker en nog maar een paar weken te leven had. Die paar weken werden gelukkig acht maand. Maar die periode was heel moeilijk : elk vrij moment over-en-weer rijden naar Leuven, snelsnel iets eten (vaak ziekenhuis resto-kost), situatiestress en hopla de kilo's vlogen eraan. Kort na het heengaan van mijn papa hebben we als gezin nog mensen moeten afgeven en pas een jaar geleden vond ik de moed om mij terug met mijn gewicht bezig te houden.
Dus terug naar een diëtiste maar het hielp helemaal niet meer!. Volgens haar en de chirurg kwam dat van het langdurige jojo-effect en de chirurg noemde het zelfs "uitgedieet"!
Je lichaam neemt alles maar dan ook alles op omdat het zo een schrik heeft dat je het terug gaat uithongeren.
Nu als je ooit zo een zalige drie jaar achter de rug hebt kan je dat niet loslaten. Met al de wil van de wereld het lukt mij niet. Ik kon niet aanvaarden hoe ik er uit zag en op dit moment nog ben. Hoe meer kilo's er bij kwamen hoe slechter ik mij voelde. Het belemmert je in alles, lichamelijk en geestelijk. Voor mijn operatie wanneer ik op restaurant ging dacht ik vaak "wat gaan de mensen wel denken, zie die dikke daar schransen, ze zou beter wat op haar eten letten."
Je kan dan redeneren dat je je daar niets van moet aantrekken maar het bekruipt je en ik kon het niet meer tegen houden. Ik was aan het wegkwijnen door mijn overgewicht.
Ga sporten!
De laatste keer en op advies van de diëtiste ben ik beginnen zwemmen en heb ik geprobeerd om te gaan joggen. Waarschijnlijk heb niet lang genoeg geprobeerd en de zin "ofwel ben je een sportmens ofwel niet" gebruik ik ook als excuus. Ik geef dit eerlijk toe. Ik zie mezelf ook niet meer naar één of andere groepsles gaan, echt nooit meer! Allemaal van die "magere" madammen die daar lopen te klagen dat ze toch dik zijn en zeker nog 3 kilo moeten vermageren. Dan kreeg ik zo een goesting om die eens goed door mekaar te rammelen! Ik ben een crea mens en de vrije tijd die ik heb spendeer ik liever al knutselend met de kinderen, achter mijn naaimachine of tijdens de hoedenles.
Elk pondje gaat door het mondje!
Een spreuk van mijn oma die mij zo gefrustreerd maakt! Zoals hierboven al verteld is mijn lichaam dus "uitgedieet". Maar het is niet alleen dat, als ik af en toe eens tijdens het zappen een programma tegenkom over afvallen dan zie je van die mensen die elke dag gefrituurd eten of mensen die dagelijks zakken chips en snoep binnenspelen. Dat die dan obees worden snap ik maar dat doe ik niet. Ik zeg niet dat ik al eens niet te veel at wanneer er bezoek was of wanneer we op restaurant gingen mocht er vaak een aperitiefje bij met hapjes en een zoet dessert, maar niet elke dag en zeker niet altijd vettige of ongezonde zaken.
Het omgekeerde heb je ook : van die mensen die mogen eten wat ze willen en geen gram bij komen. Geloof me maar ze bestaan echt want ik heb er zo een paar in mijn omgeving rondlopen! Die snoepen en eten koekjes alsof hun leven er van afhangt. Ze zeggen dan "ja dat blijft niet duren" en "zijn die wel gezond?" Maar als jij dan op je eten let en blijft bijkomen maakt dat nu echt niets uit.
Ja, ik was en ben gezond, geen cholesterol, geen suiker. Ik ken magere mensen die daar wel last van hebben. Ik hoop dat de wereld ooit zal inzien dat dik zijn niet gelijk staat met ongezond zijn en dat het niet alleen ligt aan wat je eet.
Ik schrijf deze blog niet om een operatie te promoten maar om mijn keuze uit te leggen en om te laten weten waarom ik een paar weekjes niet geblogd heb.
Als jij je goed voelt hoe je bent doe dan vooral zo lekker verder! Ik heb héél veel bewondering voor al die volslanke dames die met trots al die mooie vintage kleedjes of bikini's durven showen!
Als je lichaam nog niet uitgedieet is ga dan misschien op zoek naar een diëtiste of voedingsconsulente waar jij je goed bij voelt, iemand die luistert en rekening houdt met jouw levensstijl. Dit is heel belangrijk en als je je er niet goed bij voelt zeg dit dan en hoop dat ze luistert. Ik heb het al allemaal mee gemaakt een diëtiste die u dingen laat eten die je helemaal niet graag eet of waar je tegen zegt dat je geen lactose verdraagt en je dan een dieet vol met melk en kaas voorschrijft! Met het gekende jojo effect tot gevolg.
Ik heb voor mijn operatie een voedingsconsulente leren kennen waar ik mij goed bij voel en die luistert, tips en recepten geeft en rekening houdt met mij! Ik ga haar na mijn operatie zeker nog raadplegen. Haar gegevens vindt je
hier.
Want het is niet omdat je geopereerd bent dat alles opgelost is. Je moet opnieuw leren eten en leren luisteren naar je lichaam.
Voila, dit hier was dus mijn (lang) verhaal!
Hebben jullie al eens een ingrijpende beslissing moeten nemen?
Liefs, Katrien!
